Inglourious basterds, roemloos onsmakelijk

De nieuwste film van Quentin Tarantino, afgelopen zaterdag zag ik hem in de bioscoop. Inglourious Basterds is geïnspireerd of de Spaanse film Quel Maledetto treno blindato (Inglorious Bastards). Tarantino gaf zijn filmtitel bewust een verkeerde spelling. Waarom hij dit deed laat hij nog niet los. De film vertelt over een Joods-Amerikaans elitepeloton dat in de 2e Wereldoorlog naar Frankrijk komt om zoveel mogelijk nazi’s te doden en te scalperen. Anders dan de titel doet vermoeden gaat niet de film niet alleen over deze basterds of bastards, een groot deel van de film gaat over een Joodse vrouw die in Parijs onder een valse naam een bioscoop runt. Haar naam is Shoshanna en haar hele familie is door de Nazi’s vermoord. Reden genoeg om te besluiten om tijdens de première van een Duitse film in haar bioscoop alle aanwezige Duitse officieren uit te roeien. Shoshanna besluit om samen met haar zwarte en enigste personeelslid de bioscoop tijdens de première in brand te steken. De Basterds hebben echter hetzelfde plan als Shoshanna in gedachten.
Hoewel ik nog nooit eerder een film van Tarantino heb bekeken, had ik het gevoel dat ik deze film gezien moest hebben. Ik moet toegeven dat mijn belangstelling vooral gewekt werd door cast. Brad Pitt, Eli Roth en Mike Myers zijn immers grote namen. Inglourious basterds is me zeker niet tegengevallen. Van te voren werd ik gewaarschuwd voor de zeer expliciete en gewelddadige filmstijl van Quentin Tarantino. Ik moest inderdaad een paar keer mijn hoofd wegdraaien van het grote doek. Ooit gezien hoe bij iemand de schedelhuid eraf werd gesneden, oftwel gescalpeerd werd? Ik ook niet, maar te horen aan de geluiden van de mensen die wèl zaten te kijken was het geen pretje. Het scalperen van de Nazi’s was niet het enige dat mij deed rillen van afschuw. Ook de scène waarin het hoofd van een Nazi met een knuppel kapot word geslagen was zeer onaangenaam om naar te kijken. Maar afgezien van deze bloederige scènes was de film zeer boeiend. Tarantino beweert dat als de hoofdpersonen in zijn film echt hadden
geleeft tijdens WO2 de oorlogsgeschiedenis een andere wending had aangenomen. Dit betwijfel ik echter zeer. Hoe kan een Joods meisje een bioscoop runnen en bovendien een wereldpremière voor der Führer organiseren zonder dat iemand doorheeft dat ze Joods is? Tien jaar lang was Tarantino bezig met het schrijven van dit script. Een beetje te lang naar mijn inzicht. Inglourious bastards is een boeiende en originele film met een vleugje humor. Maar ik kan deze film helaas niet aan mijn lijstje van favoriete films toevoegen.